03:00 το βράδυ και είναι μέρα.
Ο ήλιος του μεσονυκτίου από την Αλτα.
Αφού υποτίθεται ότι ξημέρωσε, ξεκινήσαμε για τον στόχο.
255 χιλ ακόμα και αγγίζω το όνειρο.
Ότι και να έβλεπα το μυαλό μου ήταν αλλού. Ένα χρόνο σχεδίαζα, και ήμουν μια ξερογκαζιά μακρυά. Μια ανάσα δρόμος.
Άντε μωρέ ακόμα; Τουλάχιστον φάνηκε η ταμπέλα. Η καρδιά χόρευε σε κάθε ταμπέλα.
Ήταν αρκετά πρωί, οπότε ταξίδευα μόνος. Όλο αυτό το τοπίο, για πάρτη μου. Ομως το μυαλό αλλού. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Το συναίσθημα της τελικής ευθείας πριν τον στόχο. Ο τέταρτος λόγος για να επαναλάβω το ταξίδι είναι αυτό το συναίσθημα.
Θα σας κανονίσω εσάς το βράδυ, που θα μου πάτε;;
Στα @@ τους. Μες στη μέση του δρόμου πήγαιναν.
Ακόμα;;;; Νόμιζα ότι η καλή μου μουλάρωσε και δεν πήγαινε.
Ελα μωρό μου προχώρα............
Όλο και πλησίαζα. Χιλ το χιλ πλησίαζα.
Ελα κοριτσάρα μου, κοντεύουμε...............
Και νάτοοοοοοο. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Πλήρωσα διόδια και μπήκα στο πάρκινγκ.
Κάθισα λίγο και σκέφτηκα:
Χριστέ μου που είμαι;;
Που έχω φτάσει;
Ένα ρίγος το ένοιωσα. Άφησα τα πράγματα στη μηχανή και έφυγα.
Εφυγα τρέχοντας να μπω μέσα στο όνειρο.
Σε αυτό το όνειρο που σχεδίαζα 295 μέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου