Στην Πατρίδα και σκέψεις

Το ταξίδι στο Μαρόκο αλλιώς το περίμενα, κι αλλιώς εξελίχτηκε.

Ήταν μακράν το καλύτερο, το ποιο περιπετειώδες, πολύ adventure κατάσταση, το ποιο συγκινητικό, όμορφο, πρωτόγονο, και άγριο. Το αγάπησα όσο κανένα άλλο. 

Το σκέφτηκα, το φαντάστηκα, το πίστεψα, το σχεδίασα, το πραγματοποίησα, και το απόλαυσα μέχρι τελευταίας μέρας. Το προετοίμαζα μήνες. 

Και όλα τα λεφτά του ταξιδιού ήταν: Οταν σιγά σιγά πλησίαζα στην γειτονιά μου, και πέρασα μπροστά απ το καφενείο καβάλα στο Χτήνος. 

Όλοι με χαιρετούσαν και με καλωσόριζαν. Λίγο ποιο πάνω οι γείτονες, και στο τέλος η μάνα μου στο μπαλκόνι.

Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που αγαπάω και με αγαπούν, άξιζε να τους φέρω το ποιο ακριβό, το ποιο πολίτιμο, και το ποιο ωραίο δώρο. 

Γι αυτό Πάντα κράνος, στολή, μπότες, γάντια. 

Γιατί είμαστε το καλύτερο δώρο για τους ανθρώπους μας.

Μη το ξεχνάμε ποτέ αυτό. 

Και μετά την επιστροφή μου καπάκι ξεκίνησα προετοιμασία για το επόμενο.

Πήρε φωτιά η Ανάβυσσος.

Έχω καθίσει δίπλα σε έναν μεγάλο δάσκαλο και προπονητή. Με έμαθε πάρα πολλά, μα κυρίως αυτοπεποίθηση στον εαυτό μου, να απολαμβάνω με ασφάλεια τα μοναχικά ταξίδια μου, να τα σχεδιάζω με κάθε λεπτομέρεια, με πάρα πολύ εκπαίδευση και κούραση.

Και φυσικά είμαι πολύ περήφανος για τον δάσκαλό μου.