20 Απρίλη Ouarzarzate - Marrakesh 262 km

Αφού χθες είχα μια πολύ χαλαρή μέρα, και ξεκουράστηκα αρκετά, ώρα για νέες περιπέτειες, που και πάλι δεν είχα ιδέα τι μου έκρυβε η μέρα.

Μετά από ένα πλούσιο πρωινό αναχώρησα με προορισμό τη Marrakesh, αλλά όχι απ τον κεντρικό δρόμο. Πήρα λοιπόν και πάλι τον Ν10 ανάποδα, απ την πλευρά που ήρθα Uarzazate, μέχρι που έφτασα στην διασταύρωση με τον R307. Ακολούθησα τον R307 με προορισμό την άνοδο στον Άτλαντα. Και στο βάθος βλέπετε τους πρόποδες.

Μέχρι στιγμή είναι μια χαλαρή βολτούλα.

Σιγά σιγά έφτασα στο σημείο ανόδου. Και σήμερα ήμουν εντελώς μόνος. Μόνο 3 αυτοκίνητα συνάντησα.

Ο δρόμος σε πολλά σημεία έκρυβε παγίδες, δηλ γινόταν χωμάτινος και πάλι ασφάλτινος. 

Ποσώς με ενοχλούσε. Άρχισα να απολαμβάνω το μεγαλείο του βουνού.

Απολαύστε δρόμο. Μιλάμε για πολύ παιχνίδι. 

Ουάου. Ο ενθουσιασμός στα ύψη.

Το τοπίο μοναδικό, όμορφο, άγριο, πρωτόγονο.

Ωπ μου την έπεσαν. Μόλις σταμάτησα, ήθελαν χάδια χαχαχα. 

Σιγά σιγά και όσο ανέβαινα, η θερμοκρασία έπεφτε. Ηδη ήμουν στους 15 βαθμούς.

Η αδυναμία μου. 

 ,

Άρχισε να κοκκινίζει το έδαφος. Δεν ξέρω τι συστατικά έχει. Πάντως είδα κάμποσα ορυχεία.

Εδώ σταμάτησε ένα ταξί και μου λέει να μη προχωρήσω γιατί έχει πολύ κακό δρόμο. 

Τι μου πε ο άνθρωπος;; Χεχε

Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν σύντομα. Αλλά δεν θα έκανα πίσω για κανέναν λόγω, εκτός αν είχε κοπεί ο δρόμος και ήταν αδύνατον να πάω από αλλού.

Εγώ συνέχιζα να απολαμβάνω, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ότι πολύ συχνά γινόταν χωμάτινος ο δρόμος.

Το πρώτο χωριουδάκι που συνάντησα. 

Ωπ ο Άτλαντας άρχισε να μου βγάζει δόντια. Σταμάτησα κι έβαλα επενδύσεις. 

Ήδη είχε 10 βαθμούς

Α πα πα τι βλέπω πάλι. Το πάσσο του Ατλαντα δεν παιζόταν.

Πόσο απολάμβανα το τοπίο και μόνος μου. 

Τώρα αυτός πως βρέθηκε στην ερημιά; Απλά χαιρετηθήκαμε.

Ήδη είχα κάνει 40 χιλιόμετρα πάνω στο βουνό. 

Στάση λίγο για ξεκούραση, και μετά η συνέχεια.

,

Νατα μας. Δεν μου έπεσε τίποτα στον εγκέφαλο.

Η πόλη Ait Tamlil. Κουκλίστικη στην άκρη του βουνού.

Σε όλο το βουνό δεν συνάντησα ούτε μια ευθεία. Κι αυτό με έκανε να νοιώθω μικρό παιδάκι.

Μόνος στο βουνό, ο άνεμος να με χαϊδεύει, και μερικές φορές να με μαστιγώνει. 

Μόνος στο βουνό, να μιλάω με το Χτήνος μου που υπομονετικά περίμενε κάθε εντολή μου, από το άνοιγμα του γκαζιού, το φρένο, το κούμπωμα ταχύτητας, ο πιστός μου σύντροφος σε κάθε ταξίδι, κι εγώ να αφήνομαι στα όνειρά μου, και να ταξιδεύω. 

Ορυχείο. 

Ο δρόμος άρχισε να γίνετε κακός, οπότε ετοίμασα το Χτήνος για χώμα. 

Κατέβασα πιέσεις, έφτιαξα αναρτήσεις, και άρχισα όρθια οδήγηση.

Μόνος στα βουνά, το απίστευτο συναίσθημα που ένοιωσα ότι τα πάντα εξαρτόνται από μένα. Μια εξαιρετική εμπειρία, άκρως ενδυναμωτική.

Πάλι άσφαλτος αλλά για λίγο. Η θερμοκρασία έπεφτε. Ήμουν κάτω από 10 βαθμούς. 

Τι θα έχανα αν άκουγα τον ταρίφα. 

Οδήγηση στην άκρη του γκρεμού. Όρθιος και καυλωμένος απ την ομορφιά που έβλεπα.

Ζούσα μια απ τις ομορφότερες μέρες.

Η Χτηνάρα μου, δεν με πούλησε ούτε ένα δευτερόλεπτο. Γι αυτό το λατρεύω. 

Είχα γίνει ένα με το τοπίο. Το μοναχικό ταξίδι με έκανε να αποροφηθώ απ τα τοπία, τους ανθρώπους, και όλα αυτά είναι μια απίστευτη εμπειρία, έγινα άλλος άνθρωπος, οι στεναχώριες, τα προβλήματα και το άγχος της δουλειάς είχαν μείνει πολύ πίσω.

 ,
Γενικά τα μοναχικά ταξίδια με έχουν αλλάξει.
Και δεν αλλάζω με τίποτα την μοναχικότητα του αναβάτη.
Εγώ, το Χτήνος μου, κι ο κόσμος όλος. 

,

Και τώρα αρχίζουν τα ωραία. χεχεχε 

Και λίγο λάσπη δεν μας χαλάει καθόλου. Στο στοιχείο μου.

Τι ζούσα πάλι; Μοναδικές και μοναχικές στιγμές που χαράχτηκαν σαν την ποιο όμορφη εμπειρία στη μνήμη μου.

Κοιτάξτε το έδαφος αριστερά. Πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο.

Άνοδος ακόμα ποιο ψηλά. Ο δρόμος τελικά δεν παιζόταν.

Κοντά στο ψηλότερο πέρασμα, του High Atlas.

Πλέον είχε αρκετό κρύο. Πάγωνε η ζελατίνα του κράνους.

Έφτασα στο υψηλότερο σημείο του περάσματος. Μπρρρρρρρ

Άρχισε η κάθοδος, όπου μετά μπήκα σε αποκλειστικά λασπωμένο δρόμο.
Εβαλα πάλι enduro pro και συνέχισα.

 Μετά από εδώ δεν μπορούσα με τίποτα να σταματήσω για φώτο. Η λάσπη πεταγόταν πάνω μου. Σε ένα σημείο είχε πέσει ο δρόμος σε χωριό, και κατέβηκα μονοπάτι, ή γιδόστρατα που έλεγε η γιαγιά μου. Μονοπάτι χωμάτινο ανάμεσα σε δέντρα και κατηφοριά.
Εβγαλα βαλίτσες να μη κτυπήσουν σε δέντρα, και σιγά σιγά, συμπλέκτης φρένο και όρθιος, κατέβηκα.
Τα κατάφερα και πάλι. Κι αυτό με έκανε να νοιώθω παντοδύναμος. 

Μια παντοδυναμία και αυτοπεποίθηση, που μόνο ένας άνθρωπος έχει καταφέρει να μου την διδάξει. Ο δάσκαλος. 

Αντε τώρα ανέβα πάλι το μονοπάτι με τα πόδια να κατεβάσω βαλίτσες. 

Αφού βγήκαμε απ τις λάσπες, ώρα για μπανάκι.

Κοιτάξτε πόσο λάσπη έχει πέσει κάτω. 

Μετά απ το Χτήνος ήταν η σειρά μου. χαχαχα Με πλάκωσε ο Αλί με το κάρχερ. 

Γίναμε καινούργιοι. 

Ακολούθως εγκατέλειψα τον R307 και μπήκα στον R210 κεντρικός δρόμος, κι έκανα χαλαρά 100 χιλ μέχρι Marrakesh. Η μέρα μου ήταν απλά συναρπαστική. 

Όμως παίχτηκε άλλη μια περιπέτεια. Το ξενοδοχείο ήταν μέσα στην Μεντίνα, στα πολύ στενά σοκάκια. Δεν είχε πάρκινγκ. Ο ξενοδόχος μου είπε μπορώ να αφήσω το Χτήνος πίσω στην πλατεία. WHAT???? Δεν είμαστε καλά. Μου αρέσει που σοβαρολογούσε. 

Του ζήτησα να ακυρώσει αμέσως την κράτηση. Ο παπάρας μου χε πει στο mail ότι είχε πάρκινγκ. Μετά από μια ώρα ψάξιμο πέτυχα το Ibis κατά 30 ευρώ φθηνότερα συνολικά εννοώ, από αυτό που είχα κλείσει. 

Πολύ καλό με εσώκλειστο πάρκινγκ, άψογη κουζίνα κι ένα μάτσο τρελούς για προσωπικό. Έπεσε πολύ γέλιο. Το προσωπικό, εκτός ότι ήταν περιχαρείς, ήταν άψογοι σε όλα. Ότι ρωτούσα, ότι ζητούσα σκοτωνόντουσαν. 

Hotel Ibis Marrakesh Palmeraie. 190 ευρώ 4 βράδια.